Zanim pojawiło się szkło takie, jakie znamy dziś, dawni rzemieślnicy sięgali po tworzywa zbliżone pod względem wyglądu oraz właściwości fizycznych. Sposoby ich pozyskiwania były różne, a zastosowania były związane przede wszystkim z wytwarzaniem ozdób, biżuterii i drobnych przedmiotów codziennego użytku. Jedną z pierwszych nacji, która zaczęła obrabiać ówczesne odpowiedniki szkła byli Fenicjanie. Podejmowali oni takie działania już w III tysiącleciu p. n. e.
Wówczas to roztopione szkło wlewano do form o odpowiednim kształcie, a po ostudzeniu i stwardnieniu, uzyskiwano przedmioty użytkowe lub biżuterię. Technika ta zyskała uznanie również w Egipcie, a około V w. p. n. e. w Grecji.
Znacznie później, bo dopiero w I w. p. n. e. opracowano i wdrożono metodę wydmuchu szkła z kęsa roztopionego materiału, który czerpano wprost z rozpalonego pieca szklarskiego. Wtedy też na większą skalę zaczęto tworzyć manufaktury szklarskie, w których dokonywano obróbki i prowadzono produkcję.
Kolejne dekady miały przynieść wiele innowacji.
